Ευάλωτος δε σημαίνει αδύναμος

Ένα αρκετά συνηθισμένο γνωστικό λάθος είναι να πιστεύουμε ότι είμαστε άτρωτοι. Μπερδεύουμε δηλαδή τη δύναμη με την παντοδυναμία και την αφθαρσία. Μεγαλώνουμε ανταποκρινόμενοι σε δυσκολίες και προκλήσεις, συχνά από μικρά παιδιά, και όσο πιο καλά τα καταφέρνουμε τόσο πιο δυνατοί νιώθουμε. Κι όσο πιο δυνατοί νιώθουμε, τόσο πιο τυφλοί γινόμαστε στην τρωτή μας φύση. Είναι θέμα συναισθηματικής ή/και βιολογικής επιβίωσης.

Κι όταν κάποτε, εντελώς αναπάντεχα, έρθουν έτσι τα πράγματα που η ζωή μας θυμίσει ότι δεν είμαστε άτρωτοι, ότι κι εμείς πονάμε, λυγίζουμε, φοβόμαστε, τότε καλούμαστε να αποδεχτούμε κομμάτια του εαυτού και της ύπαρξής μας που αγνοούσαμε για χρόνια.

Για πολλούς αυτή η μετάβαση είναι δύσκολη και έχει αντιστάσεις. Άλλωστε, όπως λέει και η αγαπημένη μου Brene Brown, ζούμε σε μια κουλτούρα που συνδέει την ευαλωτότητα με συναισθήματα που θέλουμε να αποφεύγουμε όπως ο φόβος, η ντροπή και η αβεβαιότητα. Όμως

τα δεν είναι αδυναμία και δε διακρίνει νικητές και ηττημένους. Το αντίθετο. Είναι ο δρόμος προς το κουράγιο και τη γενναιότητα. Δεν μπορείς να είσαι γενναίος χωρίς πρώτα να αποδεχτείς ότι είσαι τρωτός.

Όταν αποδεχτούμε την ευαλωτότητά μας, τότε μπορούμε να ζητήσουμε αυτά που χρειαζόμαστε. Να μιλήσουμε για το πώς νιώθουμε. Να κάνουμε τις δύσκολες συζητήσεις. Μόνο έτσι θα αισθανθούμε συνδεδεμένοι. Η ευαλωτότητα συγγενεύει με την αλήθεια και το κουράγιο. Η αλήθεια και το κουράγιο δεν είναι πάντα βολικά, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν είναι αδυναμία.